Her zamanki gibi heyecanlıydım ama her zamankinden farklı bir şekilde tedirgin ve telaşlı…

Daha önce hiç olmadığım bir yer olduğu için kafamda canlandıramıyordum bile ama içim içme sığmıyordu.

Yavaş yavaş meydanda toplanmaya başladık, gittikçe artan bir kalabalık ve kalabalıkla hızlanan kalp atışlarım, korkum ve telaşım çünkü ortada birsürü kamera, fotoğraf makinası,mikrofon v.s… vardı.

Üç kişiden ikisi beni çekiyor (yada bana öyle geliyordu) ve birşeyler soruyordu hem çeksinler istiyordum hem de korkuyordum (ailemden,akrabalardan,v.s.) kaçıyordum.

Sonra Başak kocaman bir döviz tutuşturdu elime. Almak istemedim ama bu mümkün değildi, kocaman harflerle “KARDEŞİMİN YANINDAYIM”  yazıyordu… Yani beni anlatıyordu… Boyumun yettiğince kaldırdım havaya ve sesimin yettiğince bağırdım kardeşime dokunmayın diye!.. Sanki her sloganda biraz daha güçleniyor biraz daha anlatıyordum amacımızı.

Bir ara abim dahil Lambda’dan tanıdığım hiç kimse yoktu yanımda ama herkes dışarıdan izleyenler bile o kadar güzel bakıyordu ki bana ben daha çok gaza gelip daha gür “Kardeşime Dokunmayın!” diyordum. Bir  yandan da resmimi çekerken yakaladığım insanlara “Hangi Kanal? Nerede yayınlanacak?” demekten alamıyordum kendimi 🙂

Eğer bizimkilerin izlediği bir kanal olsa TÜRBANA EVET diye bağırıverecektim (korkudan!).  Sonra birkaç kişi yanıma geldi ve “BUNU SÖYLEDİĞİM İÇİN ÜZGÜNÜM AMA SENİN BURADA OLMAN ÇOK GÜZEL İYİ Kİ GELDİN VE ÇOK ŞANSLI BİR ABİN VAR” dedi. “Çok güzelsin, gözün güzel, kaşın güzelleri” söylemiyorum 😛 Bunları duymak ayrıca güzeldi 🙂 
  
Ben de iyi ki oradaydım sizinleydim diyorum. Herşey herkes bir yana abim için birşeyler yapıyor olmak onu anlamadan dinlemeden geçirdiğim yılların vicdan azabını biraz da olsa hafifletiyor.